Eén van de extraatjes bij ons dijkenonderzoek is het bezoeken van de waddendijken. Op mijn officiële eerste werkdag, zaten we al vroeg in de auto richting het meest noord-oostelijke puntje van ons land: Termunterzijl. Daar waar de Dollard de Eems wordt. Hier hebben we waddenwijken bekeeken over een traject van zo’n 28 kilometer. Graag hadden we flink wat variatie gezien, waarmee we later uit de voeten zouden kunnen in de analyses. De dijken bleke echter flink homogeen met, wel zoals verwacht, weinig bijzondere soorten. De dichte grasmatten bestonden uit zo’n zeven soorten met daartussen een enkel verdwaald kruidje: een madeliefje. Niets om over naar huis te schrijven dus. De zeehonden die ons tijdens het veldwerk nauwlettend gade hebben geslagen was daarentegen wel weer een leuke bonus.
Nils van Rooijen 